Autor: Krystian

Kleń — Leuciscus cephalus L.

Ciało wydłużone, walcowate, nieco z boków ścieśnione, z dużą i szeroką głową. Otwór gębowy duży, końcowy, opatrzony grubymi wargami. Płetwa ogonowa wcięta. Tylna krawędź płetwy grzbietowej równo ścięta; płetwa odbytowa …

Karaś — Carassius carassius L.

Ciało krótkie, bardzo silnie wygrzbiecone, z boków ścieśnione. Głowa mała, otwór gębowy końcowy — bez wąsików. Płetwa grzbietowa długa; odbytowa krótka. Ogon lekko wcięty. Łuska duża, zachodząca na siebie dachówkowato. Kształt ciała karasia jest bardzo …

Krąp — Blicca bjoerkna L.

Kształt ciała bardzo podobny do leszcza. Otwór gębowy półdolny. Łuski duże, grube, mocno osadzone w skórze. Płetwa odbytowa długa — nie dochodząca jednak do nasady płetwy ogonowej, jak u leszcza. Płetwa ogonowa silnie wcięta. Oczy …

Leszcz — Abramis brama L.

Ciało krępe, wysokie, bardzo mocno bocznie spłaszczone. Niewielka głowa, zaopatrzona w mały, półdolny otwór gębowy. Szczęki wysuwalne tworzą ryjek. Płetwa grzbietowa krótka, odbytowa bardzo wydłużona, ogonowa silnie wcięta. Łuski duże, okrągławe, mocno osadzone w skórze. …

Lin — Tinca tinca L.

Ciało o krępej budowie, średnio wysokie, bocznie spłaszczone. Trzon ogona krótki i szeroki. Otwór gębowy mały, końcowy, w kącikach ust para krótkich wąsików. Oczy małe o odcieniu czerwonobrunatnym. Wszystkie płetwy są zaokrąglone, tylko ogonowa lekko …

Karp — Cyprinus carpio L.

Protoplastą naszego karpia hodowlanego jest dziki karp tzw. sazan, który charakteryzuje się wydłużonym i lekko wygrzbieconym ciałem, pokrytym szczelnie dużą, grubą i dachówkowato zachodzącą na siebie łuską. W wyniku wielowiekowej, kierowanej przez człowieka selekcji, wyhodowano …

Stynka — Osmerus eperlanus L.

Ciało wydłużone, wrzecionowate, z boków ścieśnione. Duża i wydłużona głowa z wielką i silnie uzębioną paszczą. Stożkowate zęby znajdują się również na kościach jamy gębowej. Otwór gębowy górny. Płetwa ogonowa silnie wcięta — widełkowata. Łuski …

Peluga — Coregonus peled (Gmel)

Kształt ciała pelugi zbliżony jest do siei, jednak zaznacza się zwykle większe wygrzbiecenie oraz łukowate wygięcie linii brzucha. Boki tułowia srebrzystoszare, grzbiet i wierzch głowy szaroniebieskawe.

Łuski duże, okrągłe, mocno osadzone w skórze. Otwór gębowy …

Sieja – Coregonus lavaretus L.

Ciało wydłużone, bocznie spłaszczone, dość wysokie. Głowa mała. Otwór gębowy dolny, mały. Łuski duże, dość silnie usadowione. Płetwa ogonowa silnie wcięta. Boki tułowia oraz partia brzuszna koloru srebrzystego. Grzbiet niebieskozielonkawy. Bardzo różna liczba wyrostków filtracyjnych …

Sielawa — Coregonus albula L.

Ciało wysmukłe, silnie bocznie ścieśnione — śledziowate. Otwór gębowy ma położenie górne. Zabarwienie tułowia srebrzystobiałe, grzbiet niebieskozielonkawy. Łuski drobne i cienkie, łatwo wypadające. Płetwa ogonowa głęboko wcięta. Między płetwą grzbietową a ogonową znajduje się mała, …