Karp — Cyprinus carpio L.
Protoplastą naszego karpia hodowlanego jest dziki karp tzw. sazan, który charakteryzuje się wydłużonym i lekko wygrzbieconym ciałem, pokrytym szczelnie dużą, grubą i dachówkowato zachodzącą na siebie łuską. W wyniku wielowiekowej, kierowanej przez człowieka selekcji, wyhodowano liczne szczepy karpia, odznaczającego się krępą budową ciała i bardzo silnym wygrzbieceniem. Uzyskano jednocześnie różne odmiany ułuszczenia: od pełnołuskiego, przez częściowe (lustrzeń) aż do karpia bezłuskiego — tzw. skórzastego. Płetwa grzbietowa mocno wydłużona, jej pierwszy, twardy promień jest piłkowany na tylnej krawędzi. Otwór gębowy końcowo-dolny, wargi grube i mięsiste, szczęka górna wysuwalna, wytwarzająca ryj. Przy otworze gębowym dwie pary małych wąsików. Ubarwienie ciała w zależności od środowiska, w którym ryba ostatnio przebywała — od złocistożółtej do ciemnobrunatnej. Płetwa ogonowa silnie wcięta z lekkim czerwonawym odcieniem.
Karp w naturalnych warunkach żyje w wodach stojących i lekko płynących, dobrze wygrzanych, o miękkim, mulistym dnie. W rzekach unika głównego nurtu. Jest gatunkiem długowiecznym. Znane są osobniki w wieku powyżej 30 lat. Osiąga rozmiary powyżej metra długości i ciężar ponad 30 kg. W jeziorach karp żyje w strefie przybrzeżnej, przy czym penetracja dna zbiornika uzależniona jest nie od głębokości, lecz od temperatury jaka w danej chwili tam panuje. Ze względu bowiem na ciepłolubność karpia strefy o temperaturze niższej niż 12°C są dla niego niedostępne.
Ryba ta jest wszystkożerna. Pobiera zarówno pokarm zwierzęcy (fauna denna, plankton, pokarm powietrzny), jak też roślinny (nasiona i ziarna). Większe egzemplarze nie gardzą również rybami.
W hodowli stawowej karp rozradza się w okresie późnej wiosny — od połowy maja do połowy czerwca, przy temperaturze wody około 15°C. W jeziorach i rzekach do tarła naturalnego zwykle nie dochodzi. Spowodowane jest to zbyt niską w tym okresie temperaturą wody.
Jedynie wyjątkowo, przy bardzo wczesnych i gorących wiosnach, stwierdzono sporadyczne przypadki tarła naturalnego w płytkich, szybko nagrzewających się jeziorach i rzekach. W celu utrzymania odpowiedniej liczebności stada karpia w zbiorniku naturalnym, konieczne jest stałe, intensywne zarybianie.
Badania wykazały, że w wielu naturalnych jeziorach istnieją duże możliwości produkcji karpia, oczywiście w drodze corocznego, stałego zarybiania materiałem obsadowym, wyhodowanym w stawach. Stąd też z roku na rok wzrasta liczba jezior zarybianych tym gatunkiem. Ze względu na łatwość wyłowienia wędką karpia wyprodukowanego w stawie, jak również z powodu wysokiej ceny materiału obsadowego, większość jezior gospodarstw państwowych, w których bytuje karp, zaliczono do zbiorników hodowlanych. Połów wędką jest tu surowo zabroniony.
Karp jest rybą cenioną i pożądaną przez wędkarzy, dlatego ZO PZW w Olsztynie od wielu już lat zarybia dzierżawione przez siebie wody tym gatunkiem. Na tych właśnie wodach można czatować z wędką na karpia bez obawy wejścia w kolizję z prawem.
Do połowu karpia należy używać mocnego sprzętu. Przy wędzisku konieczny jest kołowrotek z odpowiednią ilością silnej żyłki. Haczyk duży (nr 1—4) najlepiej z uszkiem. Można również stosować małe potrójne kotwiczki. Najlepsze wyniki połowu uzyskuje się używając jako przynęty rosówek i ziemniaków. Karp jest rybą bardzo ostrożną — na łowisku obowiązuje całkowity spokój. Wskazane jest stałe nęcenie na wybranym stanowisku. Wymiar ochronny PZW — 25 cm. Czasu ochronnego nie ma.
