Peluga — Coregonus peled (Gmel)
Kształt ciała pelugi zbliżony jest do siei, jednak zaznacza się zwykle większe wygrzbiecenie oraz łukowate wygięcie linii brzucha. Boki tułowia srebrzystoszare, grzbiet i wierzch głowy szaroniebieskawe.
Łuski duże, okrągłe, mocno osadzone w skórze. Otwór gębowy ma położenie końcowe. Płetwa ogonowa głęboko wcięta.
Materiał zarybieniowy pelugi (w postaci zaoczkowanej ikry) sprowadzono po raz pierwszy z wylęgarni w Ropszy (ZSRR) w 1966 roku. Podchów materiału odbywał się w stawach Państwowego Gospodarstwa Rybackiego Olecko (woj. białostockie). W rok później gatunek ten wprowadzono do trzech jezior województwa olsztyńskiego w powiecie ostródzkim. Zainteresowanie pelugą wywodzi się stąd, że w składzie naszej rodzimej ichtiofauny jest zaledwie kilka gatunków odżywiających się – planktonem, w tym tylko dwa o dużej wartości użytkowej (sielawa i sieja gęstofiltrowa), przy czym odznaczają się one dużymi wymaganiami środowiskowymi. W odróżnieniu od nich peluga, która pobiera tylko pokarm planktonowy, zupełnie dobrze znosi temperaturę 25°C i przeciętne nasycenie wody tlenem, odznaczając się jednocześnie szybkim tempem przyrastania, w wieku 3 lat uzyskuje bowiem ciężar około 1 kg.
Peluga jest rybą długowieczną, osiąga wiek do 15 lat i ciężar do 4 kg.
Tarło odbywa się w grudniu, często już po zamarznięciu jeziora. Ze względu na nieliczne jeszcze występowanie pelugi oraz konieczność pozostawienia jej w spokoju w okresie aklimatyzowania się w naszych wodach, peluga objęta jest całkowitą ochroną gatunkową. Z chwilą gdy w jeziorach wytworzy się odpowiedniej wielkości stado reprodukcyjne, gatunek ten stopniowo wchodzić będzie do połowów. Na wędkę peluga nie bierze wcale.
